او یکی از اتفاقات سال 66 که بعد از عملیات بیت المقدس 2 در منطقه ماووت اتفاق افتاده بود را تعریف می‌کند؛ روایتی که تلخی و شیرینی را با هم دارد: «عملیات تازه تمام شده بود. آمار شهدای گردان بالا بود. دیگر خبری از چادرهای پرشور بچه‌ها نبود. چادرها صدای خنده بچه‌ها را عجیب کم داشت. جای تمام آن صدای خنده را صدای هق هق خفه رزمنده‌هایی که رفقایشان را در خط جا گذاشته بودند گرفته بود. کلافه و دلتنگ در چادر نشسته بودم. به سرم زد برای شب سوم بچه‌ها مراسم ختم بگیریم، شاید این‌طوری مرهمی برای دل‌های بی قرارشان می‌شد.

برای برپایی یک مجلس ترحیم حداقل چیزی که باید باشد، خرما و حلواست! تا مراسم کمی شبیه مراسم ختم شود، اما در منطقه‌ای بودیم که آب و غذای خودمان هم به زور دستمان می‌رسید چه برسد به خرما و حلوا!»

ادامه ی مطلب